Even een kort berichtje, want ik ben enorm moe...

Vanochtend om 6u opgestaan, dan begint het hier al ligt te worden. Lekker ontbeten en dan op naar het project! Rond 8 uur zijn we daar aangekomen en werden we meteen hartelijk ontvangen door de leiding. Er waren toen al rond de 200 kinderen aanwezig.

Eerst een korte rondleiding met vele praatjes in het Engels natuurlijk. Alle kinderen werden verzameld op het grote terrein. Daar deden ze spelletjes in een kring (Orange, banana & apple) een soort stoelendans, maar dan om iets bij te leren. We dronken een kop thee met de 'staff' en daarna gingen we de keuken in. Voor al de 400 kinderen moesten namelijk boterhammen gesmeerd worden (een dubbeldekker met geraspte kaas) deze aten ze op rond 11 uur. Dan kwamen ze in groepjes de eetzaal binnen. 

Dit is voor de kinderen dus hun ontbijt. De meeste van hun hebben daarvoor nog niks gegeten en enkel water gedronken. We poetsten de eetzaal (vergelijk het met een woonkamer) en begonnen daarna met het klaarzetten van het middagmaal.

Om 13u aten wij rijst met een tomatensaus en een stuk vis, hetzelfde aten de kinderen om 14u. Dat was even chaotisch maar wel leuk. De kinderen die hun bord leeg hadden namen het mee naar buiten en gaven het af voor de afwas. Toen iedereen geweest was begonnen ze met het afvullen van ijsbakjes voor kinderen die thuis helemaal niks hebben. Zelfs geen water... Op het einde was er enkel nog saus over, en daar stond ik ingedeeld, dus alle kinderen kwamen op mij af en ik schraapte het laatste beetje uit de pan, waar ze allemaal gelukkig mee waren.

Toen werd het mij toch even teveel, de kinderen hier zijn zo blij met hetgeen wat ze hebben. En dat is dus echt amper iets... Mooi dat er organisaties bestaan die dit werk doen, want het is prachtig om te zien hoe gelukkig de kinderen vertrekken.

We praten en spelen nog wat met de kinderen en verlaten het terrein om 16u. We brengen nog 2 leiders naar hun huis, midden in de township. Dat was ook heftig om te zien. Allemaal hutjes van golfplaten, met hier en daar een huis.

We halen nog wat boodschappen en moeten dan nog 45 minuten in de auto. Na nog geen 5 minuten komen we in een file te staan die uiteindelijk 2u en 45 minuten heeft geduurd!
Er waren 3 vrachtauto's op elkaar gebotst. Verder stonden langs de kant nog een 10 tal auto's met pech, sommige zelfs nog midden op de rijbaan. Een APK bestaat in Afrika gewoon NIET.

Om 20:45 zijn we dan terug gekomen, heb me net gedoucht en ga nu slapen, want morgen is er weer een nieuwe dag in het project. Ik kijk er toch echt wel naar uit!

Op Afrikaanse bodem

Om 8:45 Afrikaanse, maar dus ook Nederlandse tijd zijn we geland op OR Tambo. De grootste luchthaven van Johannesburg. Tevens ook de meest moderne aangezien hij 4 jaar geleden compleet vernieuwd is. We konden nog niet direct het vliegtuig uit, want er was iemand onwel geworden tijdens de vlucht. Nadat de verplegers de situatie veiliggesteld hadden konden we het vliegtuig verlaten, maar... eerst moet het logboek nog getekend worden. 

Deze keer mochten we niet de cockpit in, die bleef dicht. Ze beloofden ons wel dat als we op de terugweg gewoon tijdens de vlucht naar boven liepen, dit wel mocht! Super!
De wachttijd bij de douane ging redelijk snel voorbij dankzij het half uurtje gratis wifi. Altijd handig. Daarna haalden we onze bagage op (in Afrika schijnt dat het verwisselen van carrousel heel normaal is) en liepen we naar de grote hal waar Maarten op ons wachtte.

We haalden samen wat 'rand' af (100 rand is 10 euro makkelijk gerekend) en daarna reden we in de Land Rover naar de Backpackers Hostel in Melville, ongeveer 45 minuten.
Als je hier een parkeerplaats af wilt rijden, moet je langs 2 slagbomen en spikes. Zonder te betalen rij je je banden helemaal aan flarden.

Aangekomen bij het Backpackers Hostel krijgen we onze kamer toegewezen, een ruime kamer met 4 bedden. Een beetje ouderwets, maar dat mag de pret niet drukken.
We frissen ons op, kleden ons om en vertrekken dan met Maarten naar Maboneng. Een hip gedeelte van de stad, waar fabrieksgebouwen omgetoverd zijn tot kunstgalerijen, winkeltjes, restaurants...
Het hoogtepunt is Arts Am Main, een groot complex waarin zich allerlei eetstandjes bevinden. Van heerlijk gebak tot roosterkoek (een soort hamburger maar dan 10 keer beter)

We lopen nog door de verschillende straten, maken vele praatjes met locals, drinken heerlijke koffie en bezoeken een foto museum van een fotograaf die onder andere Mandela heeft gefotografeerd. Hier staat ook de auto die Mandela kreeg nadat hij uit de gevangenis kwam. Erg indrukwekkend.

Voldaan keren we terug naar het hostel. Onderweg zien we 2 rokende auto's, een grasveld dat in brand staat (slash&burn techniek voor de landbouw) en een busje dat over een drempel heen stuitert, over de busbaan rijdt en door het rood en kruispunt oversteekt. Waanzin.
Eenmaal aangekomen besluiten we de wedstrijd Nederland - Mexico te gaan kijken. We maken een boterham met kaas want hebben echt geen zin meer te koken. Het is 17:15.

Sam en ik gaan zelf op pad om bier te halen. We vragen de eigenaar van de hostel waar we dat nu nog kunnen vinden. In Afrika is het rond 18:00 al aardig donker namelijk.
Ze verwijzen ons naar een Tavern, die zou tegenover de Adult Shop liggen. Hmmm een beetje vreemd maar goed, we gaan op pad.

We kunnen het uiteindelijk niet vinden dus vragen we maar een man op straat. Die brengt ons tot bij de deur en laat ons binnen. Het blijkt een soort cafe/supermarkt voor alcohol te zijn, maar echt voor de locals. We zijn dan ook de enige blanken in het gebouw. 
Het is er redelijk smal, links en rechts staan tafels en helemaal achterin is een soort van loket met een traliehek er rond. Ik bestel 4 grote bier, geen idee wat ik zou krijgen en hoeveel het zou kosten. Maar veel engels kon die man niet. Hij begon te rekenen op een oude telmachine en kwam 76 rand uit. Ik zei dat 80 ok was en kreeg het wisselgeld terug.
Daarna opende de man een luik in het loket en daar stak hij de flessen door. 
We liepen terug naar de deur, en voelden de ogen in onze rug priemen. Wel grappig eigenlijk maar ik vond het toch wel eng.

Buiten stond dezelfde man te wachten, die bracht ons terug naar het punt waar we gestart waren en naar het Backpackers konden lopen. Ik gaf hem 5 rand en bedankte hem vriendelijk.

Nederland won uiteindelijk met 2-1. We maakten tijdens de wedstrijd nog kennis met de andere gasten, zo schaafde ik mijn Engels alweer wat bij.
Na de wedstrijd heb ik mij gedoucht en de kamer nog wat opgeruimd. Nu lig ik in bed en typ ik aan de blog. Sam ligt nog wat muziek te luisteren.

We zijn beide moe, moe van de reis maar vooral moe van de eerste indrukken van Afrika.
Een prachtige cultuur met geweldige mensen!

Nu ga ik slapen. Morgen starten we om 6:15 met het ontbijt, en 7 uur springen we in de auto. Onze eerste werkdag in het project. Spannend...

Morgen het dagoverzicht van onze eerste werkdag!

VERVOLG

Inmiddels veilig aangekomen op Heathrow. De vlucht had 25 minuten vertragingen maar verliep zonder problemen. Alleen hadden we wat last van turbulentie, waarop een Chinese man/vrouw (was niet duidelijk), heftig haar theekopje probeerde te balanceren.
Een grappig gezicht dus.

Toen we op Engelse bodem stonden, liep Sam naar de piloot toe die voor de cockpit iedereen begroette. Hij vroeg namelijk of de piloot zijn logboek wilde tekenen (een oud boekje waarin vroeger vluchten werden genoteerd) Dit viel natuurlijk in de smaak bij de piloten en vijf minuten later zaten Sam en ik samen in de cockpit. GEWELDIG!

We kwamen veilig door de douane en strenge security heen en hebben daarna genoten van een heerlijke wrap! Nu zitten we te wachten op onze nachtvlucht naar Johannesburg. De gate is nog niet open dus wachten we maar in de grote hal van terminal 5.
Hier is weer 45 minuten free wifi, dus typ ik even snel een update.

Normaal gezien vertrekt de vlucht 21:20 en landen we morgen om 9:05 in Johannesburg.
Net nagekeken. Johannesburg ligt op de zelfde hoogte als NL. Er is dus geen tijdsverschil!
Ideaal! 

Het volgende blogbericht typ ik dus van Afrikaanse bodem!

Reisdag 1 

Vandaag gelukkig nog lekker kunnen uitslapen, dat ga ik de komende vier weken wel missen denk ik. De koffers stonden al mooi ingepakt op mij te wachten toen ik mijn ogen opende. Mama en papa hadden een heerlijk ‘laatste ochtendmaal’ klaargemaakt. Dus Sam en ik begonnen met een goede start onze reisdag.

Rond 11 uur zijn we dan vertrokken richting Schiphol. Met mezelf achter het stuur natuurlijk. Dat ga ik ook wel missen! Om precies een uur parkeerden we de Toyota op P2, en zochten we met onze koffers de terminal op.

Daar checkten we in met de boarding passes. Onze koffers waren gelukkig beide niet te zwaar. Dan kwam voor mij het moeilijkste moment. Afscheid nemen, het hoort erbij.

De douane controle was voorbij voordat we het doorhadden. Mensen met Europese paspoorten kunnen namelijk door een ‘self scanner’ heen. Ideaal!

Nog even wat duty-free winkels bezocht, want ik was nog opzoek naar een CF kaart voor mijn 5d3. Uiteindelijk niks gevonden dus doorgewandeld naar gate D26. Daar ook door de veiligheidscontrole gekomen, al werd ik wel gefouilleerd.

Nu zitten Sam en ik aan een tafeltje waar we stroom hebben, en free wifi. Heel belangrijk. Nu hebben we net te horen gekregen dat onze vlucht 32 minuten vertraging heeft. Dus nog een dikke 2 uur wachten. Achja, met een Iphone, een Ebook en een laptop, vliegt de tijd voorbij.

Om 16:52 vertrekt het vliegtuig naar Heathrow, waar we nog eens 4 uur moeten wachten voordat we eindelijk beginnen aan de lange vlucht. Ik typ zo meteen nog een stukje over Heathrow want er zal vast nog wel iets gebeuren op de grootste luchthaven van Europa!

Waar het allemaal begon...

Waar het allemaal begon...

Ongeveer tien jaar geleden:

Anke en Maarten, vrienden van onze ouders vertrekken naar Afrika. Zuid-Afrika om precies te zijn. 

Wij vonden dit helemaal te gek, we lazen hun webblogs, zagen gave foto's en hoorden heel wat verhalen. En nu, tien jaar later, staat het zelfde avontuur voor ons te wachten. Over een dikke twee weken zitten wij in het vliegtuig, op weg naar het avontuur.

We gaan vier weken als vrijwilliger werken in het Sithand'Izingane Care Project. Het werk wat we er uit gaan voeren verschilt van dag tot dag. Hieronder staat het project kort uitgelegd

We hebben er erg veel zin in en we gaan proberen deze blog dagelijks aan te vullen met onze ervaringen en bijpassende foto's.

Het project:

Het Sithand'Izingane Care Project (we love the children) is een HIV/AIDS project in Tsakane (50km van Johannesburg). Een organisatie die zonder winstoogmerk 750 kinderen directe hulp verlenen.

Het project is ontstaan in 1998 nadat verschillende moeders gestart waren met het uitdelen van voedselpakketten in de township voor de armste gezinnen. Het project is daarna overgenomen door de Dominican Sisters. In 2000 kende het project dan officieel zijn start en is inmiddels een professioneel geleid project geworden.

Website: www.sithandizingane.co.za/?page_id=7